Software als handhaving van auteursrecht

Op deze pagina, ga je leren hoe auteursrecht wordt gehandhaafd met behulp van encryptie.

Digital Rights Management (DRM) / Digitaal rechtenbeheer

Computers en het internet zorgen voor de vrije uitwisseling van media, maar ze kunnen ook gebruikt worden om het tegen te werken. Vele digitale media worden verspreid in versleutelde vorm. Kopers (of hun vrienden) kunnen de media niet afspelen zonder de bijgeleverde software die nodig is om het te ontcijferen, daarnaast zal de software dit alleen doen als aan bepaalde voorwaardes wordt voldaan. De voorwaarden kunnen zijn wat de uitgever maar wil. Misschien kan een bestand alleen afgespeeld worden op een bepaald type computer. Wellicht kunnen er geen twee kopieën bestaan met hetzelfde serienummer. (Om dit te controleren verbindt de software met een DRM server via het internet.) Misschien weigert het bestand wel om voor altijd na een bepaalde datum geopend te worden.

DRM software zorgt voor een grote verandering binnen het sociale contract. Herinner je dat het idee van auteursrecht was dat het ooit vervalt en in het publieke domein valt? Door DRM hebben uitgevers profijt van beide opties: ze hebben auteursrechtelijke bescherming terwijl het werk populair is en ze hebben voor altijd DRM-bescherming. Het bezit van het materiaal door de uitgever houdt nooit op.

De Digital Millennium Copyright Act

De DMCA is een Amerikaanse wet die in werking trad in 1998. Deze wet maakt het een misdaad om erachter te komen hoe je kan een DRM-systeem kan omzeilen, ongeacht of er auteursrecht op het werk zit. Het beschermt internetproviders en websitebeheerders van boetes voor inbreuk op auteursrechten van derden, bijvoorbeeld als je een video die onder het auteursrecht valt op Youtube plaatste, dan is YouTube niet aansprakelijk. Zolang de beheerder, in het voorbeeld YouTube, het inbreukmakende materiaal verwijdert zodra ze op de hoogte worden gesteld van de schending. Als degene die het materiaal heeft geplaatst vindt dat hij het auteursrecht niet aantast, is het aan diegene om dat te bewijzen.

Tijdelijke uitzonderingen op de anti-ontwijkingsdelen van de DMCA kunnen worden vastgesteld door de Librarian of Congress, letterlijk vertaald de bibliothecaris van het Congres (een verrassende keuze, aangezien de Library of Congress, de bibliotheek van het Congres, voorheen niet betrokken was bij het beoordelen van auteursrechtkwesties) voor een periode van drie jaar. Zulke uitzonderingen moeten dus hernieuwd worden iedere drie jaar. De meeste van deze uitzonderingen worden gemaakt om technische redenen, bijvoorbeeld om het ene apparaat te laten werken met een ander apparaat van een andere fabrikant. Maar er was veel opwinding doen de Librarian of Congress mensen toestond om hun telefoons (maar geen tablets) te 'jailbreaken'.

Hieronder staan twee voorbeelden van fabrikanten die de DMCA op creatieve manieren gebruiken, mogelijk niet voor doeleinden die in gedachte waren bij de oorspronkelijke copyrightbepalingen.

Lexmark-printers

Inkjetprinterfabrikanten verdienen niet veel geld wanneer je een printer koopt; hevige competitie heeft de prijzen laten zakken tot de marginale kosten. In plaats daarvan maken ze winst wanneer je een nieuwe inktcartridge koopt omdat je een nieuwe moet kopen die bij jouw printer past. Lexmark, een printerfabrikant, ontwikkelde een technologie waardoor printers alleen cartridges zouden gebruiken als ze een digitale Lexmarkhandtekening lieten zien; dezelfde cartridge kon niet hervuld worden nadat zijn inkt de eerste keer opwas. Een ander bedrijf heeft dat opgemerkt en hebben hun eigen cartridges gemaakt die wel werken met Lexmark's printers. Lexmark heeft ze aangeklaagd onder de DMCA en een auteursrechtschending geclaimd, omdat het andere bedrijf het kleine programma in de cartridge heeft gekopieerd. Na verschillende beroepen (één technisch juridisch aspect van de zaak ging zelfs naar het Hooggerechtshof), was de uiteindelijke beslissing tegen Lexmark; wat ze deden werd niet gezien als legitiem gebruik van de DMCA.

Regiocodes van dvd's

Als je de kleine lettertjes op de achterkant van een dvd-hoesje bekijkt, zul je waarschijnlijk iets lezen als "deze dvd is gelicentieerd voor verkoop in Europa", of misschien "Noord-Amerika en Europa". Deze beperking wordt afgedwongen door DRM. Je dvd-speler weet in welke regio hij zich bevindt. Je mag de regiocode van de dvd-speler wijzigen, maar enkel tweemaal; daarna weigert de dvd-speler de regio te wijzigen.

Het doel van dit systeem is om filmbedrijven in staat te stellen dvd's goedkoop te verkopen in arme landen, maar voor veel geld in rijke landen. Zonder regiocodering zouden mensen dvd's uit arme landen importeren en in rijke landen doorverkopen. Regiocodering kan ook worden gebruikt om verschillende versies van een film in verschillende regio's toe te staan voor verschillende censuurregels, over bijvoorbeeld politieke opvattingen of seksualiteit.

Dit regiocodeersysteem wordt beschermd door de DMCA, hoewel het in de praktijk vaak wordt genegeerd, omdat de dvd-codering al vóór de DMCA was verbroken. Er zijn argumenten aangevoerd dat regiocodering in strijd is met vrijhandelsverdragen die de meeste beperkingen op export van goederen van het ene naar het andere land verbieden. Het zou absoluut een schending van het verdrag zijn als de Amerikaanse regering regiocodering had uitgevonden, maar omdat het een uitvinding van particuliere bedrijven is, is de kwestie nog onopgelost. De DMCA zelf kan ook worden gezien als de overheid die de regiocodering afdwingt.

  1. Mensen in arme landen hebben minder toegang tot technologie dan mensen in rijke landen. Zoek de "digitale kloof" op om meer te weten te komen over dit probleem. Denk jij dat regiocodering van dvd's (en Blu-Rays) bijdraagt aan de digitale kloof?
TerugVolgende